ಆತ್ಮ ಆಗಸ ತಬ್ಬಿತ್ತು. ಅಲ್ಲೆ ಅತ್ತಿತ್ತ ಅಲೆಯಲು ಹೋಗಿದ್ದ ದಿಕ್ಕು ತಾನೇ ದಿಕ್ಕು ತಪ್ಪಿ ತಬ್ಬಿಬ್ಬಾಗಿ ಅದೇಕೋ ಅಕಾರಣ ಮೇಲೆ ನೋಡಿ ಮುದಗೊಂಡಿತು. ಆ ಬಿಳಿ ಆಗಸವ ಹಬ್ಬಿದ ನೀಲಿ ಆತ್ಮ ಒಲುಮೆ ಸುರಿದು ಹಬೆ ಹಬೆಯಾಗಿ ಮುದ್ದಾಡುವ ಹೊತ್ತಲ್ಲಿ ನನ್ನಂತ ದಿಕ್ಕಿಗೆ ಇನ್ನೆಲ್ಲಿ ದಿಕ್ಕು ದೆಸೆ ಎಂದು ಮರುಗಿತು. ಇರುವುದೆಲ್ಲ ಸೊನ್ನೆ, ಶೂನ್ಯ ಅಲ್ಲಿ. ತುಂಬಿ ನಿಂತ ಪೂರ್ಣ, ಪರಿಪೂರ್ಣ, ಪರಿನಿವರ್ಾಣ ಶೂನ್ಯ. ಮೇರೆ ಮೀರಿದ ಮೇಲೆ ಮೂಡುವ ರತಿ ಮದನ ಶೂನ್ಯ ಎಂದುಕೊಂಡಿತು..
ಛೇ, ಇಲ್ಲೇನಿದೆ ಬರಿದೇ ದಿಕ್ಕು. ದಿಕ್ಕಿನ ಮುಂದೂ ದಿಕ್ಕು, ದಿಕ್ಕಿನ ಹಿಂದೂ ದಿಕ್ಕು; ದಿಕ್ಕು ದಿಕ್ಕಿಗೆ ಒಂದೊಂದು ದಿಕ್ಕು... ಥೂತ್ತೇರಿ, ನನ್ನ ಜನ್ಮಕ್ಕೆ ಜೀವನವೆಲ್ಲಾ ಒಂದು ಮೂಲೆಯಲ್ಲೇ ದಿಕ್ಕಾಗಿ ದಿಕ್ಕಿಲ್ಲದೆ ಕಳೆದು ಬಿಟ್ಟೆನಲ್ಲಾ ಎಂದು ಕೊರಗಿತು...ಅತ್ತ ಅಲ್ಲಿ ಮೇಲೆ ಬಣ್ಣಗಳಿಗೆ ಜೋಕಾಲಿ ಕಟ್ಟಿದ ಮದನ ಜೋಡಿ ವಿಲಾಸದ ಮೋಡಿಯಲಿ ತೇಲಿತ್ತು...
ಛೆ, ಛೇ ದಿಕ್ಕಾಗಿ ದಿಕ್ಕು ತಪ್ಪು ಬಾರದಿತ್ತು... ನನ್ನೊಳಗೆ, ಹೊರಗೆ ಹಬ್ಬಿಕೊಳ್ಳಬೇಕಿತ್ತು, ನನ್ನ ಅರಿವಿಗೂ ಬಾರದೆ ತುಂಬಿಕೊಳ್ಳಬೇಕಿತ್ತು ಎಂದು ಹಪಹಪಿಸಿತು.
ಅತ್ತ ಆಗಸದಿ ಹಿತವಾಗಿ ತಿಂಗಳು ಸುರಿಯ ತೊಡಗಿತು
No comments:
Post a Comment